نداشته باشد، ميوه‌هاى آن در مقابل تابش آفتاب و ساير آفات نابود مى‌شوند.

وظيفه شيعه، كه طبق روايت فوق، شاخ و برگهاى آن شجره مباركه است، حفظ و حراست از ميوه‌هاى درخت فوق، كه همان امامت و ولايت و رهبرى است، مى‌باشد

چهارم: از روايت استفاده مى‌شود كه عبادت در بين صفا و مروه ويژگى خاصّى دارد، كه ساير نقاط مسجد الحرام ندارد، ولى حتّى عبادت در آن نقطه مقدّس نيز بدون ولايت ارزشى ندارد!

پنجم: بازهم تكرار مى‌كنيم كه اگر محبّت مطرح شده در اين حديث و ساير روايات مشابه، يك محبّت عادى باشد، هاله‌اى از ابهام تمام اين احاديث را در بر مى‌گيرد؛ ولى اگر آن را به ولايت و امامت تفسير كنيم، معناى آن بسيار روشن مى‌شود.

3- آقاى سيوطى در «الدّرّ المنثور» روايت معروفى از امام سجّاد نقل مى‌كند:

«هنگامى كه اسيران كربلا را به شام آوردند يك نفر از شاميان، كه تحت تأثير تبليغات شديد معاويه و دستگاه حكومتى او قرار گرفته بود، خطاب به امام چهارم، علىّ ابن الحسين عليه السلام، عرض كرد:

«خدا را شكر كه شما را رسوا كرد و دروغتان را آشكار نمود!»

هر چند اين سخن، جسارتى بسيار زشت بود، ولى امام مى‌داند كه او مقهور تبليغات مسموم بنى اميّه گشته و نياز به هدايت و كمك دارد، بدين جهت بدون عصبانيّت و با نرمى از او پرسيد:

- آيا قرآن مى‌خوانى؟

- آرى، چرا نخوانم؟

- آيا ما را مى‌شناسى؟

- شما كيستيد؟

- آيا اين آيه شريفه‌ «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌» را تلاوت كرده‌اى؟