دور كره زمين (در طول خط استوا كه 40 هزار كيلومتر است.) بگردد!

روى همين حساب، نور آفتاب در حالى كه 150 ميليون كيلومتر از ما دور است؛ در مدّت 8 دقيقه به ما مى‌رسد و نور ماه در مدّت 112 ثانيه به زمين مى‌رسد. اكنون فكر كنيد كه سرعت سير نور در يك روز چه اندازه است!؟

با در نظر گرفتن اين حساب، آيا باور مى‌كنيد كه نزديك‌ترين ثوابت به زمين، ستاره‌اى است به نام «پروكسيما» كه 52 ماه نورى از زمين فاصله دارد و از ستاره «شعرا» مدّت 9 سال نورى به ما مى‌رسد! و سرانجام، بعضى از ثوابت هم هستند كه نور آنها در مدّت 17 هزار سال نورى به زمين مى‌رسد و بعض ديگر مدّت 3 ميليون سال نورى طول مى‌كشد!!!

به راستى كه تصوّر اين فاصله محيّرالعقول، گيج كننده است. آنهايى كه مى‌گويند:

جهان، متناهى و محدود است، اندازه‌اى كه براى عالم تعيين كرده‌اند، كمتر از اندازه قائلين به غير متناهى بودن عالم نيست. آنها مى‌گويند: اشعّه نور اگر بخواهد از يك قطب عالم هستى به قطب ديگر حركت كند، طبق آخرين تحقيقات بيش از 20 ميليارد سال نورى طول مى‌كشد! راستى اين محدوديّت حيرت‌انگيز چيزى شبيه نامحدود است!.

نكاتى از عظمت عالم بالا:

1. طبق محاسبات دقيق، هر روز 350 هزار ميليون تن از حجم خورشيد به حرارت و انرژى تبديل مى‌شود ولى جالب توجّه اينكه اين نقصان فاحش، طىّ ساليان دراز، اثر محسوسى بر نور و حرارت آن نگذاشته است. (زيرا نوع انرژى، اتمى است!)

2. در شب‌هاى صاف و بدون ابر، توده‌اى از ستارگان را مى‌توان ديد كه با وضع مخصوصى، تشكيل صورتى مخصوص داده‌اند، امّا با چشم غير مسلح، بيش از