يعنى هنگامى كه ما چيزى را با حالت وجود و عدم در نظر گرفتيم، قدر مشترك بين اين دو حالت همان ماهيّت است، به عنوان مثال مى‌گوييم: در گذشته اين درخت نبود و اكنون هست.

پيش از اين فلان شخص وجود نداشت و حالا وجود دارد. در اينجا آنچه را كه ما در دو حالت وجود و عدم قرار داده و نسبت آنها را به آن مى‌دهيم، همان ماهيّت است.

بنابراين معناى عبارت خداوند، عالم را از عدم به وجود آورده، اين است كه ماهيّت عالم را پس از آنكه معدوم بود، موجود كرد و به عبارت ديگر، ماهيّت را از حال عدم به حال وجود آورد. (دقّت كنيد)

و به اين ترتيب پاسخ سؤال روشن مى‌گردد.

پايان‌