حيوانات، چندان فاصله‌اى وجود ندارد.

يك فرد دين‌دار معتقد است كه عالَم، خيلى بزرگ‌تر است از آنچه ما درك مى‌كنيم و عالَم ماوراى اين طبيعت به مراتب از جهان طبيعت، وسيع‌تر مى‌باشد.

نيروى سازنده اين عالَم، علم و قدرتى بى‌نهايت دارد، هميشه بوده و خواهد بود.

عالَم بر طبق يك نقشه بسيار عميق و دقيق استوار شده است و عدم اطّلاع كامل ما از اسرار آن، نه تنها دليل بر نبودن آن اسرار نيست، بلكه به خاطر نادانى ماست.

انسان فاصله بسيار زيادى از حيوانات دارد. مرگ به معناى فنا و نابودى نيست (مرگ، پايان كبوتر نيست) [1]، بلكه يكى از مراحل كمال بشر است، زيرا انسان، پس از مرگ وارد عالَم وسيع‌تر و پهناورترى مى‌گردد.

اكنون خود شما قضاوت كنيد كه روح كدام يك از اين دو نفر كامل‌تر و قوى‌تر است؟ آن كس كه فكر او تنها در محدوده مادّه، گردش مى‌كند و يا آن كس كه برفراز آسمان ابديّت و در يك فضاى بى‌انتها پرواز مى‌نمايد؟ جواب اين سؤال ناگفته، روشن است ...

آرى، اين دين است كه فكر انسان را در افقى بلندتر از افكار مادّى قرار مى‌دهد و روح قوى و همّت عالى به او مى‌بخشد!

كمال اخلاقى:

انسان داراى دو دسته از صفات و اخلاقيّات است:

1. غرايز حياتى: كه براى ادامه حيات ضرورت دارد و در تمام افراد ديده مى‌شود، مانند: علاقه به خود و زن و فرزند، حسّ انتقام، حسّ ترس، غريزه شهوت و غضب و ...

[1]. سپهرى، سهراب.