ايراد پنجم: بى‌نظمى‌ها، آفات و بلاها انسان را به الحاد مى‌كشاند!

ايراد ديگرى كه از قديم در كلمات مادّى‌ها با آب و تاب زياد ديده مى‌شود، مسأله آفات و بلاهاست. آنها مى‌گويند اگر طرح سازمان وسيع جهان هستى بر طبق اراده يك مبدأ دانا و تواناست و تمام پيچ و مهره‌هاى اين كارخانه عظيم (جهان خلقت يا طبيعت) مطابق حساب‌هاى صحيح و حكيمانه‌اى كار مى‌كند، چرا گاه و بيگاه از نسيمى، دفتر ايّام بر هم مى‌خورد؟ و طوفان، سيل و زمين لرزه، لرزه بر اندام ناتوان اين موجود (انسان) مى‌اندازد؟ و گوشه‌اى از آسايش و محلّ زندگى او را در زير چكمه‌هاى خود خُرد مى‌كند؟ چرا همه روزه مصائب و دردها، روح لطيف او را مجروح مى‌سازد؟ چرا؟ ... و چرا؟ ...

اگر بگوييم عرصه پهناور هستى، ميدان تاخت و تاز قوانين كور و كر طبيعى است، پاسخ اين چراها آسان است و خواهيم گفت: طبيعت است، گاهى بر سر قهر و زمانى از در مهر و آشتى در مى‌آيد، در هر حال از قهر و آشتى خود نيز بى خبر است و به اين ترتيب عذر خود را خواسته است! امّا اگر همه حوادث و روى‌دادهاى اين جهان را از كاه تا كوه، مطابق نقشه صحيح و حكيمانه‌اى بدانيم، پاسخ اين چراها مشكل مى‌شود!

شايد يكى از عوامل مهمّ توجّه گروهى از مادّى‌ها به مادّى‌گرى، همين موضوع‌