از هرگونه اظهار نظرى خوددارى مى‌كند، همين طور هم علوم فرعى- كه اساس فلسفه حسّى است- بايد از قضاوت درباره آغاز و انجام موجودات خوددارى كند.

يعنى ما علم، حكمت و وجود خدا را انكار نمى‌كنيم، بلكه بى طرفى خود را در ميان نفى و اثبات حفظ مى‌نماييم‌».

منظور ما هم همين است كه نمى‌توان عالم ماوراى طبيعت را از دريچه علوم طبيعى مشاهده نمود. از نظر خداپرستان خدايى را كه ابزار و اسباب طبيعى بخواهد ثابت كند، خدا نيست!، زيرا آنچه را كه اسباب طبيعى ثابت مى‌كند در حدود مادّه و خواصّ آن است.

چگونه مى‌توان موجودى را كه خود مادّى و طبيعى است، خالق مادّه و طبيعت دانست؟

اساس عقيده خداپرستان جهان بر آن است كه خدا از مادّه و عوارض آن به كلّى منزّه است و با هيچ يك از ابزارهاى مادّى درك نمى‌شود.

بنابراين نبايد انتظار داشت كه خالق موجودات جهان را در زير ميكروسكوپ يا پشت تلسكوپ و در اعماق آسمان‌ها ديد؛ اين انتظار نابجا و بى مورد است.

2. نشانه‌هاى خداوند

به طور كلّى مى‌توانيم هر موجودى را از اثرش بشناسيم، حتّى موجوداتى را كه با حواسّ پنجگانه درك مى‌كنيم، زيرا هيچ موجودى در منطقه فكر ما وارد نمى‌شود و محال است كه مغز، ظرف موجودات شود. به عنوان مثال اگر شما خواسته باشيد جسمى را با چشم تشخيص دهيد و وجود آن را درك كنيد، در ابتدا چشم را در سمتى قرار مى‌دهيد كه احتمال مى‌دهيد آن جسم در آنجا باشد، سپس نور بر آن مى‌تابد و پرتو آن از مردمك چشم بر نقطه خاصّى (شبكيّه) منعكس مى‌شود؛ آنگاه اعصاب بينايى آن را گرفته، به مغز مى‌رسانند و انسان آن را درك مى‌كند.