آشكار و عميق آنها را نسبت به خداوند يگانه و پافشارى آنها را در اين عقيده مى‌رساند.

2. علل گرايش به مادّيگرى‌

علل انحراف و گرايش دانشمندان طبيعى به مادّيگرى عبارتند از:

الف) معرّفى غلط و ناقص‌

خدايى كه به نام مبدأ هستى و آفريدگار جهان به آنها معرّفى كرده بودند، خدايى بود كه نه تنها دانشمندان علوم طبيعى بلكه هر عاقلى از آن وحشت داشت و حاضر نبود حتّى او را پديدآورنده موجود ساده‌اى بداند تا چه رسد به اينكه اين همه نظم عميق را در سر تا سر جهان هستى از پرتو وجود او بداند.

خدايى كه افعالش آشاميدن، خوابيدن، كشتى گرفتن، گردش كردن و صفاتش جهل، غضب، حسد، بخل و ... باشد، شايسته پرستش نيست و هرگز يك دانشمند طبيعى نمى‌تواند باور كند كه چنين موجود ضعيف و ناتوانى، مبدأ اين همه آثار با عظمت و با شكوه است.

خواهيد پرسيد كه اين معرّفى غلط و ناقص در چه مكانى بوده و از كجا سرچشمه گرفته است؟

در پاسخ مى‌گوييم: در همان محيط زندگى دانشمندان و مكتشفين و مركز فعّاليّت‌هاى علمى اخير بوده است كه تنها معرّف اعتقادات مذهبى، كتب دست خورده تورات و انجيل بوده كه سرشار از خرافاتى از همين قبيل و بدتر از اين است و راهى به سوى حقيقت و خبرى از عقايد صحيح و بى آلايش خداپرستان در دست نبوده است! بديهى است براى يك دانشمند، با آن قدرت علمى و نبوغ فكرى، اعتقاد به چنين خدايى قابل تحمّل نيست و خواه ناخواه از زير بار آن شانه خالى مى‌كند.