علاوه اگر من توانايى داشتم كه به خود هستى بدهم، البتّه بايد بتوانم هستى خود را نيز دوام دهم و حال آنكه اين قدرت را ندارم و دوام هستى من به وجود ديگرى بسته است و آن ديگرى به طور يقين، خداست كه وجود كامل قائم به ذات است و چون قائم به ذات است، البتّه جميع كمالات را بالفعل (و نه بالقوّه) دارد، زيرا كه كمال بالقوّه، عين نقص است‌». [1]

بديهى است كه دكارت در اين استدلال، خواسته از راه فقر، احتياج و عدم استقلال وجودى- كه همه از لوازم امكان و از توابع آن مى‌باشد- وجود خداوند را مدلّل (داراى دليل) سازد و اين بيان در حقيقت همان دليلى است كه در گذشته آن را از راه وجوب و امكان تشريح نموديم.

[1]. سير حكمت در اروپا، ج 1، ص 111، چاپ سوم.