يك وظيفه بسيار حسّاس و پرخطر:

خونِ شريانى هنگامى كه از بطن چپ با فشار به سوى دورترين نقاط بدن حركت مى‌كند، حامل مادّه حياتى اكسيژن است و همان‌طور كه ديديم، خون مزبور وقتى كه در مويرگ‌هاى بيشمار بدن پخش گرديد، مادّه حياتى اكسيژن را تحويل سلّول‌ها داده و گازكربنيك را- كه يك گاز سمّى است- از آنها باز پس مى‌گيرد و با رنگى تيره و افسرده راه قلب را در پيش مى‌گيرد.

اين خون نه تنها مادّه حياتى اكسيژن را از دست داده بلكه مسموم هم مى‌باشد، به همين جهت ديگر قابل استفاده بدن نيست و مى‌دانيم كه به خارج هم ريخته نمى‌شود و نبايد هم چنين باشد، زيرا خون به هر صورت از موادّ گرانبها و پرارزش بدن ماست كه جز در موارد ضرورى نمى‌توان از آن چشم‌پوشى كرد.

بنابراين خون مزبور به پاس فداكارى و خدماتى كه انجام داده بايد به صورت قابل استفاده درآيد. براى اين منظور، قلب، اين خون را به خود پذيرفته و آن را از راه بطن راست به ريه‌ها تحويل مى‌دهد. خون كثيف- به ترتيبى كه خواهيم ديد- در پالايشگاه ريه‌ها تصفيه شده و دوباره شفّافيّت، نشاط و موادّ حياتى از دست رفته را باز مى‌يابد و باز از آنجا براى انجام مأموريّت جديد خود رهسپار قلب مى‌گردد.

بايد دانست كه احتياج بدن و سلّول‌هاى آن به اين مادّه حياتى كه از راه تنفّس تأمين مى‌شود، به مراتب بيشتر از نيازمندى آن به موادّ غذايى است و مقاومت بدن در مقابل نبودن موادّ غذايى، خيلى بيشتر از مقاومت آن در مقابل كمبود اكسيژن مى‌باشد؛ به دليل اينكه انسان ممكن است لااقل يك روز با گرسنگى به سر برد، در صورتى كه بيش از 5 دقيقه نمى‌تواند بدن را از تنفّس اكسيژن هوا محروم بدارد، به همين جهت پس از دستگاه گردش خون (قلب) كه با توقّف آن به سرعت، مرگ دامنگير شخص مى‌گردد، دستگاه تنفّس را مى‌توان حسّاس‌ترين دستگاه بدن دانست و اين در اثر موقعيّت فوق‌العاده‌اى است كه در بدن دارا مى‌باشد!