محمّد است، و هنگامى كه محمّد دنيا را وداع گويد فرزندش جعفر است، و بعد از جعفر فرزندش موسى، و هنگامى كه موسى از دنيا برود، فرزندش على است، و بعد از على فرزندش محمّد. و هنگامى كه محمّد ديده از جهان بربندد فرزندش على است. و پس از على فرزندش حسن و هنگامى كه حسن از جهان برود فرزندش حجّت محمّد المهدى است، اينها امامان دوازده‌گانه‌اند». [1]

و نيز در همان كتاب ينابيع المودة به نقل از «كتاب مناقب» حديث ديگرى است كه امامان دوازده‌گانه را با اسم و القاب بيان كرده، و در مورد حضرت مهدى اشاره به غيبت و سپس قيام او، و پر كردن صفحه زمين از عدل و داد، آن گونه كه از ظلم و جور پر شده باشد، مى‌كند. [2]

البته احاديث از طرف شيعه در اين زمينه بسيار فراوان و فوق حد تواتر است. (دقّت كنيد)

هر كس بميرد و امام زمانش را نشناسد ...

جالب اين‌كه در حديثى كه در كتب اهل سنّت نيز از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده است مى‌خوانيم‌ «من مات بغير امام مات ميتة جاهلية؛ كسى كه بدون امامى از جهان برود، مردن او مردن جاهليّت است!» [3]

همين حديث در منابع شيعه به اين صورت آمده است: «من مات ولا يعرف امامه مات ميتة جاهلية؛ كسى كه بميرد و امام زمان خود را نشناسد مرگ جاهليّت‌

[1]. ينابيع الموده، ص 441

[2]. ينابيع الموده، ص 442

[3]. المعجم المفهرس لالفاظ الاحاديث النبوى، ج 6، ص 302