بنابراين، سال تولّد او 1262هجرى است؛ ولى روز و ماه آن، مشخّص نيست. او در هشت يا نُه سالگى، پدر بزرگوار خود را ازدست داد و با شوق و علاقه اى كه به تحصيل علم داشت، از همان زمان، با مساعدت مادر مهربان و استاد دلسوزش حاج سيّد محمدحسين كه به تعبير او (در همان كتاب)، نسبت به وى، از پدر هم مهربانتر بوده است، شروع به تحصيل كرد و در چهارده سالگى، صرف ونحو و مقدّمات را تكميل و فقه و اصول را آغاز نمود. او در شانزده سالگى توانست از آن استاد بزرگوار، اجازه روايت بگيرد. ميرزا حبيب اللّه با تلاش فراوان و عاشقانه، به سعى و تلاش خود ادامه داد تا اينكه در هيجده سالگى به دريافت اجازه اجتهاد، نائل گرديد و خدمات علمى و فكرى و اجتماعى خويش را با اطمينان بيشترى پى گرفت. او، تحصيلات خود را كه در كاشان آغاز كرده، در تهران ادامه داده بود، در كربلا و نزد اساتيد بزرگ آن زمان، به پايان برد. پس از مراجعت از عتبات مقدسه، مدتى در گلپايگان و بعد در كاشان به تدريس و تأليف و هدايت مردم پرداخت و سرانجام در سال 1340هجرى، در كاشان، دار فانى را وداع گفت و در مزار «دشت افروز» كاشان به خاك سپرده شد كه مزار شريف وى، هم اكنون زيارتگاه مردم خداجوى كاشان است.

تأليفات او

اين مرد بزرگ، داراى تأليفات بسيار ارزشمند و متنوع است. او خود در پايان «لباب الألقاب»، ضمن شرح حال خويش (كه در سال 1319هجرى نگاشته) نام 134كتاب از تأليفات خود را بيان مى كند. افزون بر اين، آيةاللّه استادى، در مقاله اى از سلسله «نجوم امّت» تحت عنوان «حضرت آيةاللّه آخوند ملّاحبيب اللّه كاشانى(ره)» در ذكر احوال، اساتيد، شاگردان و تأليفات او، از 162كتاب و رساله ياد كرده اند. [1] كتابها و