{ هست پيرى خبر دهنده مرگ واى بر آنكه مى نسازد برگ }

222.كَفى بِالمَوْتِ واعِظاً .

{ واعظان را اگر سخن وافى است مرگ اى خواجه واعظ كافى است } { گر به وعظت همى كشد سر و برگ نوحه گر مُقرى است و واعظ مرگ }

[باب] اللام

223.لِيْنُ الكَلامِ قَيْدُ القُلُوبِ .

{ گر خردمند و نرمگو باشى دوست ديدار و دوست رو باشى } { سخن نرم هست قيد قلوب نرم گويان كنند صيد قلوب }

224.لِكُلِّ غَمٍّ فَرَحٌ، لِكُلِّ دآءٍ دَوآءٌ .

{ غم و شادى عقيب هم باشد گاه شادى و گاه غم باشد } { هر غمى شادى است در پى او هيچ دردى نبوده بى دارو }

225.لَيْسَ الشَّيْبُ مِنَ العُمُرِ .

{ دولتى بهتر از جوانى نيست روزِ پيرى ز زندگانى نيست } { رو غنيمت شمر جوانى را نقد اين است زندگانى را }

226.لَيِّنْ قَوْلَكَ تُحْبَبْ .

{ آدمى چون كند خشن گويى كه سگان را بود خشن خويى } { مردم از شيوه سخن خوبى دل ربايى كنند و محبوبى }

227.لَيْسَ لِلحَسُودِ راحَةٌ .

{ حسد اى خواجه آفتى است تمام بى حسد شو كه راحتى است تمام } { هر كه او از حسد سرشته بود راحتش نيست گر فرشته بود }

228.لَيْسَ لِلسُّلْطانِ العِلْمِ زَوالٌ .

{ علم گنجى ز گنج هاى خداست خلق را راهبر به سوى بقاست }