ديگر، هند و مصر- كه بت پرست بودند- قرار داشت.

در ميان خود عربها نيز طوائفى از يهود زندگى مى‌كردند. خود عربها داراى آيين بت پرستى بودند و اغلب با زندگى قبيلگى سير مى‌كردند. اين اوضاع و شرايط، براى آنان يك جامعه بدوى و بى اساس كه مخلوطى از آداب و رسوم يهود و نصارى و مجوس بود، به وجود آورده بود و مردم نيز در نادانى و بى خبرى كامل به سر مى‌بردند. خداوند [درباره آنها] چنين فرموده است:

وَ إِنْ تُطِعْ أَكْثَرَ مَنْ فِي الْأَرْضِ يُضِلُّوكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَ إِنْ هُمْ إِلَّا يَخْرُصُونَ.

و اگر از بيشتر كسانى كه در [اين سر] زمين مى‌باشند، پيروى كنى، تو را از راه خدا گمراه مى‌كنند. آنان جز از گمانِ [خود] پيروى نمى‌كنند و جز به حدس و تخمين نمى‌پردازند.

اين قبايل بيابانگرد، زندگى پستى داشتند؛ پيوسته گرفتار جنگ و غارت و چپاول اموال و تجاوز به نواميس يكديگر بودند و هيچ گونه امنيت و امانتدارى و يا صلح و صفايى در بين آنان نبود؛ آن كس پيش مى‌افتاد كه چنگالى تيزتر مى‌داشت و رياست، از آن كسى بود كه مى‌توانست با زور ناحيه‌اى را تسخير كند.

در بين مردان، فضيلت اين بود كه خونريزى كنند و تعصّب جاهلى داشته، متكبّر و مغرور باشند؛ از ستمكاران پيروى نموده، حقوق ستمديدگان را پايمال نمايند؛ ظلم و تجاوز كنند؛ قمار ببازند، و شرابخوارى كرده، زنا كنند و مردار و خون و هسته خرما بخورند.

امّا زنان آنان هم از مزاياى انسانى محروم بودند و به هيچ وجه مالك اراده و اعمال خود نبودند و به آنها ارث نمى‌رسيد، مردان بى حساب زن مى‌گرفتند؛ همان طور كه يهود و بعضى از بت پرستها عادت داشتند. در عين حال، زنها خود را مى‌آراستند و هر كه را دوست مى‌داشتند به خود مى‌خواندند؛ زنا و بى‌ناموسى در