بدون توضيح و بيان، و تجسّس در چيزى كه سود نمى‌رساند.

816. امام صادق عليه السلام‌- در آنچه كه به ايشان در مصباح الشريعة منسوب است-:

نادانى، صورتى است كه در فرزندان آدم نهاده شده است، روى آوردن آن، تاريكى است و بازگشتش روشنى. بنده با آن جابه جا مى‌شود، مانند جا به جايى سايه با خورشيد. آيا انسان را نمى‌بينى كه گاه به خصلتهاى خود، نادان است و خود را ستايش مى‌كند، با آنكه همان عيب را در ديگران مى‌شناسد و آن را دشمن مى‌دارد؛ و گاه او را مى‌بينى كه سرشتى را در خود مى‌شناسد و آن را دشمن مى‌دارد و همان را در ديگران مى‌ستايد! پس اين انسان، ميان معصوميّت و خذلان در حركت است، اگر به عصمت روى آورد، به واقع رسد و اگر به خذلان روى آورد، به خطا رود.

كليد نادانى، خشنودى و اعتقاد بدان است و كليد دانش، جايگزينى است با همراهى توفيق. كمترين خصلت نادان، آن است كه ادّعاى دانش دارد، با آنكه شايسته آن نيست و بدتر از آن، ناآگاهى او به جهل خويش است، و بالاترين خصلت او، انكار آن است. هيچ چيز نيست كه اثبات آن در حقيقت، نفى آن باشد، جز نادانى، دنيا و آز. همه آنها مانند يكى است و يكى از آنها، مانند همه است.