در اين ميانه ، تنى چند از دوستان ميراث پژوه ، آقايان على صدرايى خويى و ابوالفضل حافظيان، از علاّمه روضاتى خواستند كه متن ستايش نامه علاّمه مجلسى ، از روى نسخه برگردان ، رونويس شود و با تحقيق و تعليقِ ايشان ، در مجموعه كِرامند ميراث حديث شيعه درج گردد . ايشان كه به سبب كثرت اشتغالات علمى و بويژه اشتغال به تصحيح و تعليق دفتر هشتمِ مكارم الآثار ، در آن ايّام ، فرصت پرداختن بدين كار را نداشتند ، با عنايت به دلبستگى نگارنده اين سطور بدين گونه نگارش ها ، مرا ـ كه در صفِ نعال و بركنار نشسته بودم و مجلس را نظاره مى كردم ـ نامزد اين كار ساختند . ياران ميراث حديث شيعه نيز از درِ ترغيب و تشويق درآمدند و موظّف ساختند تا ارادتى بنمايم و سعادتى ببرم .

ستايش نامه علاّمه مجلسى

ستايش نامه علاّمه مجلسى ، در حقيقت ، نفثة المصدورِ يك فقيه معاصرِ علاّمه محمّدباقر مجلسى است كه مصائبى در موطنش ، بحرين ، به او رسيده است و چاره جويانه ، راهىِ سفر شده و دست روزگار ، او را به اصفهان ، تختگاه شكوهمند صفويان ، رسانيده است . اصفهانِ عصر صفوى هم ، مرهمى بر ريش درونِ اين عالمِ رنجيده خاطر ننهاد ، آن گونه كه دست به دامانِ استخاره شد و نتيجه استخاره اش نهى از تعجيل در خروج از اصفهان بود . مرد ، سرگردان بوده كه براىِ زدايش زنگارِ پريشانى ، دست در دامنِ كدامين نيكْ نهادِ صافى ضميرى بزند، كه لسانِ حال و طيفِ خيال ، او را به شيخ الاسلامِ زمان ، علاّمه