فصل سوم: رسالت مبلّغ‌

3/ 1 برانگيختن فطرت و عقل‌

قرآن‌

«و اين قرآن را به سوى تو فرود آورديم، تا براى مردم، آنچه را به سوى ايشان نازل شده است، روشن كنى؛ و باشد كه انديشه كنند.»

حديث‌

78. امام على عليه السلام‌ در خطبه‌اى از ايشان: پس [خداوند] رسولانش را در ميان آنان فرستاد و هر چند گاه، پيامبرانى روانه ساخت تا ادا كردن حق ميثاق الست‌[1] را از آنان بخواهند، و نعمت فراموش كرده را به يادشان آرند. و با تبليغ [رسالت‌]، حجّت را بر آنان تمام كنند و چراغ معرفتشان را بيفروزند و چشمشان را به آيات قدرت [الهى‌] بردوزند.

79. امام على عليه السلام‌ در يادكرد از پيامبر صلى الله عليه و آله: طبيبى [كه بر سر بيماران‌] گردان‌

است، و مرهم او [بيمارى را] بهترين درمان، [و آنجا كه دارو سودى ندهد] داغ او سوزان. آن را به هنگام حاجت بر دل‌هايى نهد كه [از ديدن حقيقت‌] نابيناست، و بر گوش‌هايى كه ناشنواست و بر زبان‌هايى كه ناگوياست. با داروى خود، دل‌هايى را جويد كه در غفلت است يا [از هجوم شبهت‌] در حيرت.

[1] اشاره دارد به آيه 173 سوره اعراف:« أَ لَسْتُ بِرَبّكُمْ قَالُواْ بَلَى».