25. امام باقر عليه السلام‌ در نامه‌اش به سعد الخير: اى برادر من! خداوند عز و جل براى تمام پيامبران، جانشينانى از علما قرارداد تا آن كه را گمراه شده، به هدايتْ فرا خوانند، و بر آزارشان بردبارى كنند، دعوت الهى را اجابت نمايند، و به سوى خداوند فرا خوانند. خدايت رحمت كند!

آنان را بشناس كه جايگاه والايى دارند، هرچند در دنيا فرودست‌اند. آنان با كتاب خداوند، مردگان را زنده، و با نور الهى، كوردلى را به بصيرتْ تبديل مى‌كنند. چه بسيار كشتگان ابليس را كه زنده كرده‌اند، و چه بسيار سرگردان گمراهى را كه هدايت نموده‌اند! خون خود را نثار مى‌كنند تا مردم به هلاكت نيفتند، و چه قدر براى مردم پراثرند و چه قدر مردم بر آنان جفاكارند و برايشان بى‌ثمر.

26. امام كاظم عليه السلام: دين‌شناسى كه يتيمى از يتيمان ما را آنان كه از ما گسسته و از ديدار ما محروم‌اند با آموزش آنچه او بدان نياز دارد، نجات دهد، از هزار عابد براى ابليس، دردآورتر است؛ زيرا همّت عابد، تنها خودِ اوست، در حالى كه همّت دين‌شناس، علاوه بر خود، مردان و زنان بنده خدا نيز هست تا آنان را از دست ابليس و مريدان او نجات بخشد. از اين روست كه او نزد خداوند، از هزار هزار عابد مرد و هزار هزار عابد زن، برتر است.

2/ 2 مبلّغى كه به تنهايى چون يك امّت محشور مى‌شود

27. الاحتجاج‌ به نقل از شريف بن سابق تفليسى، به نقل از حمّاد سَمْدَرى: به امام صادق عليه السلام گفتم: من وارد شهرهاى مشركان مى‌شوم. برخى از

دوستان مى‌گويند: اگر در آنجا بميرى، با آنان محشور خواهى شد.

[امام صادق عليه السلام‌] به من فرمود: «اى حمّاد! اگر در آنجا باشى، آيا امر [امامت‌] ما را يادآور مى‌شوى و [مردم را] به سوى آن فرا مى‌خوانى؟».

گفتم: آرى.

فرمود: «هرگاه در اين شهرها (شهرهاى اسلامى) هستى، آيا امر [امامت‌] ما را يادآور مى‌شوى و به سوى آن دعوت مى‌كنى؟».

گفتم: نه.

فرمود: «اگر تو در آنجا (شهرهاى مشركان) بميرى، به تنهايى چون يك امّت محشور مى‌شوى و نور تو پيشاپيش تو در حركت خواهد بود».