بودن، كارى است مثل كارهاى ديگر و در شرايط كنونى، ممكن نيست كسى در رشته‌هاى مختلف علوم اسلامى تخصّص داشته باشد و در ضمن، كار ديگرى هم براى تأمين نيازهاى زندگى داشته باشد.

2. تأمين نيازهاى اقتصادى مبلّغ توسط حكومت‌

در شرايطى كه نظام اسلامى موفّق به اجراى احكام نورانى اسلام به طور كامل شده باشد و بيت‌المال مسلمانان، به طور متمركز در اختيار دولت اسلامى باشد و از سوى ديگر، نيازى به نظارت حوزه‌هاى علميه و پيشوايان دينى بر دستگاه‌هاى اجرايى و تقنينى و قضايى نباشد، شايد بهترين راه تأمين نيازهاى اقتصادى روحانيان و از جمله مبلّغان، دولت اسلامى باشد؛ امّا چنين شرايطى شايد تنها در عصر حكومت امام مهدى (عج) تحقّق يابد.

در شرايط كنونى، استقلال اقتصادى روحانيان، ضرورى به نظر مى‌رسد و عدم استقلال روحانيان، به معناى تبعيّت و دنباله‌روى از سياست‌هاى حكومت خواهد بود، در صورتى كه روحانيان بايد راهنما و مرشد زمامداران باشند.

3. خودگردانى اقتصادى‌

سومين راه تأمين نيازهاى اقتصادى مبلّغان، خودگردانى اقتصادى طبقه روحانى است؛ بدين معنا كه مديران حوزه‌هاى علميه، بودجه‌هاى ويژه تحصيل و تبليغ علوم دينى را به گونه‌اى سامان دهند كه بتوانند زندگى متوسط و شرافتمندانه‌اى را براى همه محصّلان، محقّقان و مبلّغان فراهم سازند. ترديدى نيست كه با مديريت صحيح، با وجود بودجه‌هايى كه در حال حاضر در اختيار روحانيان است (مانند: خمس، زكات و هداياى مردمى و ...)، تأمين نيازهاى اقتصادى طبقه روحانى و نظام روحانيت، به سادگى امكان پذير است.