«از اين رو بر فرزندان اسرائيل، مقرّر داشتيم كه هر كس كسى را جز به قصاص قتل يا [به كيفر] فسادى در زمين بكشد، چنان است كه گويى همه مردم را كشته باشد، و هر كس كسى را زنده بدارد، چنان است كه گويى تمام مردم را زنده داشته است؛ و بى‌گمان، پيامبران ما دلايل آشكار براى آنان آوردند. [با اين همه‌] پس از آن، بسيارى از ايشان در زمين، زياده‌روى مى‌كنند.»

حديث‌

11. امام على عليه السلام‌ در مناظره‌اش با شخصى ملحد: ... «از اين رو، بر فرزندان اسرائيل، مقرّر داشتيم كه هر كس كسى را جز به قصاص قتل يا [به كيفر] فسادى در زمين بكُشد، چنان است كه گويى همه مردم را كشته باشد، و هر كس كسى را زنده بدارد، چنان است كه گويى تمام مردم را زنده داشته است».

زنده كردن در اين‌جا تأويلى باطنى دارد كه غير از ظاهر آن است و آن، كسى است كه فردى را هدايت كند؛ زيرا هدايت، زندگانى ابدى است و كسى را كه خداوند زنده ناميده، هرگز نمى‌ميرد. تنها او را از خانه رنج و محنت به خانه آسايش و بخشش، انتقال مى‌دهد.

12. تفسير العياشى‌ به نقل از ابو بصير: از امام باقر عليه السلام [تفسير اين آيه را] پرسيدم: «و هر كس كسى را زنده بدارد، چنان است كه گويى تمام مردم را زنده داشته است».

فرمود: «كسى است كه فردى را از كفر به ايمان درآورد».

13. الكافى‌ به نقل از فضيل بن يسار: به امام باقر عليه السلام اين سخن خداوند در قرآن را گفتم: «و هر كس كسى را زنده بدارد، چنان است كه گويى تمام مردم را زنده داشته است».

فرمود: « [يعنى نجات دادن او] از آتش يا غرق شدن».

گفتم: پس كسى كه فردى را از گمراهى به هدايت درآورد؟

فرمود: «اين، بالاترين تأويل آن است».