«و چون شكيبايى ورزيدند و به آيات ما يقين داشتند، برخى از آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما [مردم را] هدايت مى‌كردند.»

«فرزندم! نماز را برپاى دار، و به كار پسنديده وادار، و از كار ناپسند باز دار، و بر آسيبى كه بر تو وارد آمده است، شكيبا باش كه اين از كارهاى سترگ است.»

«پس شكيبايى ورز كه وعده خدا حق است، و زنهار تا كسانى كه يقين ندارند، تو را به سَبُك‌سرى وا ندارند!»

«و شكيبايى ورز، و شكيبايى تو جز به [توفيق‌] خدا نيست، و بر آنان اندوه مخور، و از آنچه نيرنگ مى‌كنند، دلْ تنگ مدار!»

«و پيش از تو نيز پيامبرانى تكذيب شدند؛ ولى بر آنچه تكذيب شدند و آزار ديدند، شكيبايى ورزيدند تا يارى ما به آنان رسيد؛ و براى كلمات خدا هيچ تغيير دهنده‌اى نيست؛ و مسلّما اخبار پيامبران به تو رسيده است.»

حديث‌

214. رسول خدا صلى الله عليه و آله: رحمت خدا بر موسى عليه السلام كه بيش از اين، اذيت شد و شكيبايى كرد!

215. رسول خدا صلى الله عليه و آله: اى عايشه! برادرانم از پيامبران اولوالعزم، بر دشوارى‌هايى سخت‌تر از اين، صبر كردند، و بر همين حال، زندگى‌شان را به پايان بردند و بر پروردگارشان وارد شدند، و خداوند، فرجامشان را نيكو داشت و آنان را پاداش عظيم داد. من حيا مى‌كنم كه در اثر راحت‌طلبى در زندگى‌ام، مقامى فروتر از آنان بيابم. پس شكيبايى ورزيدن در

روزگارى كوتاه، براى من دوست‌داشتنى‌تر است از آن كه فرداى قيامت از نصيب و بهره من كاسته شود و چيزى در نظرم از ملحق شدن به برادران و دوستانم محبوب‌تر نيست».

عايشه گفت: سوگند به خدا، [پيامبر] پس از آن، جمعه‌اى ديگر را به پايان نرساند كه خداوند متعال، روحش را قبض كرد.