«قُرب نوافل» از زبان حق تعالى مى‌خوانيم:

فإذا أحبَبتُه، كُنتُ سَمعَهُ الَّذي يَسمَعُ بِهِ، و بَصَرَه الَّذي يَبصُر بِهِ، و لِسانَهُ الَّذي يَنطِقُ بِهِ، و يَدَهُ الَّتي يَبطِشُ بِها. إن دَعاني أجَبتُهُ، و إن سَأَلني أعطَيتُهُ.[1]

پس هرگاه دوستش داشته باشم، گوشش خواهم بود كه بدان مى‌شنود، و چشمش خواهم بود كه با آن مى‌بيند، و زبانش خواهم بود كه با آن سخن مى‌گويد، و دستش خواهم بود كه با آن نيرو مى‌گيرد. اگر مرا بخواند، اجابتش خواهم كرد، و اگر از من درخواستى كند، به او خواهم بخشيد.

اقامه حجّت‌

آنچه تا كنون در باره وظايف مبلّغْ بدان اشارت رفت، در جايى است كه مخاطبْ آمادگى دارد تا سخن حق را بپذيرد و راه درست زندگى را انتخاب كند؛ و امّا مسئوليت مبلّغ در مواردى كه مخاطب از اين آمادگى برخوردار نيست، اقامه حجّت بر اوست (بند 23).

تا راه هر گونه بهانه‌جويى را بر او ببندد و نتواند به خدا اعتراض كند كه:

لَوْ لا أَرْسَلْتَ إِلَيْنا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آياتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزى‌؟

[2]

چرا پيامبرى به سوى ما نفرستادى تا پيش از آن كه خوار و رسوا شويم، از آيات تو پيروى كنيم؟

[1] ر. ك: دوستى در قرآن و حديث، ص 471( آثار خدا دوستى).

[2]« طه، آيه 134».