درخشش و نمود روايتِ متواتر [1] ، يا مشهور [2] ، ويا دستِ كم ، مستفيض [3] «مَنْ حفظ مِنْ اُمّتي أربعينَ حديثاً ، ممّا يحتاجون إليه من أمر دينهم ، بعثه اللّه يوم القيامة فقيهاً عالماً» [4] ، بر تاركِ متون حديثىِ خاصّه وعامّه ، به يقين در شوراندنِ اين انديشه و گستراندنِ اين ساحت ، تأثير فراوان داشته است . به هر روى ، چه واژه «حَفِظَ» را بر نشر و نگاهدارى پيام شريعت و چهل بانگ دينى در ميان جامعه معنا كنيم و يا آن را در مفهوم «از بَر كردن» كه كتابت را هم شامل شود ، منحصر بدانيم ، ويا با نظر به اختلاف نسخه ها و نيز نقل هاى گونه گون حديث ـ كه در برخى منابع به جاى «مَنْ حَفِظَ» ، «مَنْ حَملَ» ، «مَنْ نَقَلَ» ويا «مَنْ كَتَب» آمده است ـ ، آن را از باب نقل به معنا و نظر عرف ، اعمّ از «در ياد سپردن» بدانيم ، موجب شده است كه بازار اين نوع نگارش در ميان شيعيان و نيز سنيان هماره گرم و پويا باشد ، تا آنجا كه پاره اى شمارگان اربعين نگارى ها را تا هزار هم گفته اند [5] .