13. امام على عليه السلام‌در پاسخ به سؤال از اينكه منظور از دوستان خدا در سخن خداى تعالى: «آگاه باشيد كه به يقين، دوستان و نزديكان خدا، نه بيمى [در عالم آخرت‌] بر آنان مى‌رود و نه اندوهى خواهند داشت»: آنان، مردمى‌اند كه در عبادت خداوند متعال، اخلاص مى‌ورزند و چون مردمْ ظاهر دنيا را مى‌بينند، آنان، باطن دنيا را مشاهده مى‌كنند و از اين رو، آينده آن را شناختند، در حالى كه ديگر مردم، فريفته امروز آن‌اند. پس، از دنيا آنچه را كه مى‌دانند به‌زودى آنان را ترك مى‌كند، ترك كردند و آنچه از آن را كه مى‌دانند به‌زودى آنان را مى‌ميرانَد، ميراندند.

14. امام صادق عليه السلام: دوستان خدا، از همان زمانى كه خداوند، آدم عليه السلام را آفريد، همواره در ضعف و اقليّت بوده‌اند.

15. امام صادق عليه السلام: اى ابوبصير! خوشا به حال پيروان قائم ما كه در زمان غيبت او منتظر ظهورش هستند و در زمان ظهورش فرمانبردار اويند. آنان، دوستان خدايند كه نه بيمى بر آنان است و نه اندوهگين مى‌شوند.