احاديث سنن النسائى را كه از ديدگاه وى ضعيف يا جعلى يا منكر بوده‌اند، گردآورده است كه البته با تخمين مى‌توان گفت حدود پنجاه روايت از آنها را با استثناى جمله‌اى، صحيح شمرده است.

در خصوص رجال سنن النسائى، كتاب‌هاى ذيل تأليف شده است:

1. رجال سنن النسائى، تأليف ابو عبد اللَّه محمّد بن عبدالعزيز دورقى.[1] 2. رجال سنن النسائى، تأليف ابو على حسين بن محمّد غَسّانى، معروف به جَيّانى (م 498 ق).[2] 3. تسمية شيوخ النسائى، تأليف ابو محمّد عبداللَّه بن محمّد جهنى.[3]

8. سُنن ابن ماجة

الف) معرّفى اجمالى كتاب: نام مؤلّف، ابو عبد اللَّه محمّد بن يزيد بن ماجه ربعى قزوينى (م 273 ق) است و اين كتاب نيز مانند سه سُنن ذكر شده، در خصوص احاديث صحيح نوشته نشده است.

پيش‌از قرن ششم، اين كتاب به كتاب‌هاى حديثى اصول (يعنى الصحيح بخارى و مسلم، والسنن ابو داوود و ترمذى و نسايى) ملحق نگرديده بود و به جاى آن، الموطّأ مالك را كتاب‌ششم از اصول مى‌دانستند؛ زيرا اعتبار و صحّت احاديث مرفوع آن بيش از سنن ابن ماجه است. برخى نيز سنن الدارمى را كتاب ششم از اصول مى‌دانستند.

در ابتداى قرن ششم، اوّلين كسى كه اين كتاب را به اصول مذكور ملحق كرد و آن را ششمين «اصل» قرار داد، ابو الفضل محمّد بن طاهر مقدّسى (م 507 ق) است‌

[1]. الرسالة المستطرفة، ص 151.

[2]. بحوث فى تاريخ السنة المشرّفة، ص 125.

[3]. علم الرجال، ص 230- 231.