هكارى (م 763 ق).[1] 9. الجمع بين رجال الصحيحين، تأليف سراج الدين عمر بن رسلان بلقينى (م 805 ق).[2]

5. سُنن أبى داوود

الف) معرفى اجمالى كتاب: نام مؤلّف اين كتاب، سليمان بن اشعث سجستانى (م 275 ق)، معروف به ابو داوود است. اين كتاب، در خصوص احاديث صحيح، نوشته نشده است و در آن، احاديث حَسَن و ضعيف نيز وجود دارد. تعداد احاديث كتاب چهار هزار و هشتصد حديث است و با شماره گذارى استاد محمّد محيى الدين عبد الحميد (با احتساب مكررّات) شامل 5274 حديث است كه از اين تعداد، ششصد حديث آن، مُرسَل نقل شده است.[3] ب) بررسى رجالى و اعتبار كتاب: از نظر اغلب محدّثان، اين كتاب از جهت اعتبار، در درجه بعد از صحيح البخارى و صحيح مسلم قرار دارد و معتبرتر از سه سُنن ديگرى است كه به معرّفى آنها خواهيم پرداخت.

ابو داوود خود گفته است كه در اين كتاب، به ذكر سه قسم از احاديث پرداخته است؛ اوّل، احاديث صحيح؛ دوم، احاديث شبيه و نزديك به صحيح (يعنى حَسَن)؛ سوم، احاديثى كه در آنها وهن و ضعف شديدى وجود دارد و وى بر خود شرط كرده كه هرگاه حديثى از نوع اخير را ذكر كند، سكوت نكند و به بيان ضعف آن بپردازد، و احاديثى كه چيزى در مورد آنها نگفته است، «صالح» اند.[4]

[1]. الرسالة المستطرفة، ص 151.

[2]. همان جا.

[3]. أُصول الحديث، ص 321؛ بحوث فى تاريخ السنة المشرّفة، ص 248.

[4]. ر. ك: تدريب الراوى، ج 1، ص 85؛ مقدمة ابن الصلاح، ص 36.