است. با اينكه پيش از اين كتاب، مسند عبدالعظيم حسنى عليه السلام ، به شكل مستقل و جدا تدوين نشده است، ولى در كتاب هايى كه در شرح حال ايشان نگارش شده اند، بخش هايى را مى توان ديد كه به جمع روايات عبدالعظيم عليه السلام اختصاص داده شده است. ملاّ اسماعيل فدايى كزازى (م 1263 ق) در كتاب «جنّات النعيم»، شصت روايت را گردآورى كرده است. ملا محمد باقر كجورى (م 1313 ق) در كتاب «روح و ريحان»، 57 روايت، و محمد ابراهيم كلباسى (م 1362ق)، در «التذكرة العظيمية»، 40 روايت و محقق ارجمند جَناب آقاى عطاردى در كتاب قيم «عبدالعظيم الحسنى حياته و مسنده 78 روايت از عبدالعظيم عليه السلام را جمع آورى كرده است. در اثر حاضر، كوشش شده است تا كتب مختلف روايى جستجو شده و از امكانات رايانه اى هم استفاده شود. نتيجه اين جُستار، دست يافتن به حدود 120 روايت است كه ناقل آنها عبدالعظيم حسنى عليه السلام است.

زندگانى عبدالعظيم حسنى عليه السلام

عبدالعظيم بن عبداللّه بن على بن حسن بن زيد بن حسن بن على بن أبيطالب عليه السلام ، صاحب كتاب «خطب اميرالمؤمنين» و «اليوم و الليلة»، مشهور به حضرت عبدالعظيم و شاه عبدالعظيم، از سادات حسنى و از بزرگان اين خاندان، و مورد احترام امامان عصر خود و از راويان موثق است. به موجب روايتى كه امام هادى عليه السلام در باب فضيلت زيارت او آمده، روشن مى شود كه پيش از شهادت اين امام بزرگوار (254 ه.ق) درگذشته است و مى توان گفت در آغاز دهه ششم از سده سوم هجرى و در خلافت «المعتز» زندگانى را بدرود گفته است.