درآمد

بركت در لغت، به معناى تداوم، رشد و گسترشِ «خير» است.[1] از اين رو، ابن عبّاس، بركت را به كثرت در هر خيرى،[2] و امام صادق عليه السلام واژه «مبارك» را به «نفّاع (بسيار سودمند)»[3] تفسير كرده‌اند.

علّامه طباطبايى- رضوان اللَّه تعالى عليه- پس از نقل كلام راغب اصفهانى درباره بركت،[4] مى‌فرمايد:

بركت، در حقيقت، خيرى است كه در چيزى پايدار، و همراه آن است؛ مانند: بركت در نسل، كه به معناى فراوانى نسل و فرزندان يا جاودانه‌

[1]. در المقاييس است كه:« برك» يك ريشه است و به معناى ثبات چيزى است. سپس معانى ديگرى كه به‌هم نزديك‌اند، از آن برگرفته شده است. خليل گفته است:« بركت، از فزونى و رشد است». در قاموس اللغة است كه:« بركت، يعنى رشد و افزايش» و در مجمع البيان است كه:« بركت، يعنى ثبات خير به سبب رشد آن»( ج 10، ص 73).

[2]. ابن عبّاس روايت كرده است كه: معناى بركت، فراوانى‌در همه چيزاست.( لسان‌العرب: 10/ 766)

[3]. ر. ك: انسان و بركت( ح 926).

[4]. اصل« برك»، سينه شتر است كه بر زمين قرار مى‌گيرد.