1179.إرشاد القلوب ـ در ضمن حديث «معراج» ـ : [خداوند متعال فرمود :] اى احمد ! اگر بنده اى به مقدار نماز آسمانيان و زمينيان ، نماز بخواند و به مقدار روزه آسمانيان و زمينيان ، روزه بگيرد و همچو فرشتگان ، از خوردنْ باز ايستد و چون برهنگانْ لباس بپوشد ، آن گاه ذرّه اى دوستى دنيا يا شهرت يا رياست و يا زيب و زيور آن را در قلبش ببينم ، در خانه ام همسايه من نخواهد بود و محبّتم را از قلبش برخواهم كَند . سلام و محبّت من بر تو باد!

1180.امام على عليه السلام : همچنان كه خورشيد و شب با يكديگر جمع نمى شوند ، خدا دوستى و دنيا دوستى با يكديگر جمع نمى شوند .

1181.امام على عليه السلام : هركه دوستدار ديدار خداوند سبحان شود ، دنيا را فراموش مى كند .

1182.امام على عليه السلام : آن كه دنيا دوستى در قلبش جاى گرفته است ، چگونه ادّعاى خدا دوستى مى كند ؟

1183.امام على عليه السلام : اگر خداوند را دوست داريد ، دنيا دوستى را از دل هايتان بيرون كنيد .

1184.امام على عليه السلام ـ در حكمت هاى منسوب به ايش رياستْ دوستى ، از دوستى خداى سبحان باز مى دارد .

1185.امام سجاد عليه السلام ـ در دعايش ـ : دوستىِ دنياى پست را از قلبم بركَن كه از آنچه نزد توست ، باز مى دارد و مانع طلب وسيله براى رسيدن به تو مى گردد و نزديك شدن به تو را از ياد مى برد .

1186.امام صادق عليه السلام : هرگاه مؤمنْ خود را از دنيا خالى كند ، والا گردد وشيرينى دوستىِ خدا را دريابد و از نظر اهل دنيا، گويى ديوانه به شمار آيد؛ حال آن كه شيرينىِ دوستى خدا، با اينان درآميخته است و در نتيجه ، به كسى جز او نمى پردازند.