916.امام سجّاد عليه السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! سرورا ! چشم ها آرام گرفت ، ستاره ها فرو رفت ، جنبش پرندگان در آشيانه ها و ماهى ها در درياها آرام گرفت ، و تو دادگرى هستى كه ستم نمى كند و عادلى هستى كه [از حق ، ]منحرف نمى شود و پايدارى هستى كه زائل نمى شود . پادشاهان ، درهاى خود را بسته اند و نگهبانان ، برگِرد آنها در گردش اند ؛ امّا درِ [رحمت] تو ـ اى سرورم ! ـ براى آن كه بخوانَدَت ، گشوده است . هر دوستى ، با محبوبش خلوت كرده است و تو محبوب منى !

917.امام سجاد عليه السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! اگر مرا به زنجير كشى و عطاى خود را در ميان شاهدان از من بازدارى ، ... اميدم را از تو نخواهم بُريد و چهره ام را كه به گذشتت اميدوار است ، از تو نخواهم گرداند و محبّتت از قلبم بيرون نخواهد رفت .

918.امام سجّاد عليه السلام ـ در زيارت امين اللّه ـ بارالها ! دل هاى خاشعان ، شيفته توست و راه ها براى راغبان به تو ، هموار است .

919.امام سجّاد عليه السلام ـ در نيايشش ـ : سرورا ! تو راهنماى كسى هستى كه بى راهنما شده و اميد كسى هستى كه اميدش نااميد گشته است . پس اگر گناهانم ميان دعايم و اجابت تو حايل شده است ، كرم تو ميان من و بخششت حايل نشده است . تو آن را كه هدايت كرده اى ، گمراه نمى سازى و آن را كه با او دوستى كرده اى ، خوار نمى كنى . آن كه بى نيازش ساخته اى ، درويش نمى شود و آن كه شوربختش كرده اى ، نيك بخت نمى شود . سوگند به عزتّت كه چنان دوستت مى دارم كه شيرينى آن ، در قلبم جايگير شده و جانم به مژده آن ، انس گرفته است . از داورى هاى عادلانه تو محال است كه اسباب رحمت خويش را بر گره زنندگان رشته محبّت خودت ببندى .

920.امام سجّاد عليه السلام ـ در دعايش ـ : اى اِله و سرورم ! به عزّت و جلالت سوگند ، اگر مرا با گناهانم بازخواست كنى ، تو را به بخششت بازخواست خواهم كرد و اگر مرا به پستى ام بازخواست كنى ، تو را به كرامتت بازخواست خواهم كرد و اگر مرا به دوزخ درآورى، دوزخيان را از دوستى ام نسبت به تو با خبر خواهم ساخت.