مى كند كه جامعه مطلوب انسانى در اسلام ، جامعه اى است كه بر اساس محبّت مردم نسبت به يكديگر شكل بگيرد . اسلام مى خواهد جامعه اى بسازد كه همه مردم ، خود را برادر يكديگر بدانند و تا سرحدّ ايثار نسبت به هم عشق بورزند ، و اين بدان جهت است كه هيچ چيز مانند محبّت در ساماندهى جامعه دلخواه انسانى ، كارساز نيست . محبّت ، مؤثّرترين عنصر پرورش انسان هاى شايسته و كارآمدترين ابزار پيشبرد اهداف فرهنگى ، اجتماعى ، اقتصادى و سياسى است . به گفته حضرت سليمان عليه السلام ، هيچ چيز مانند محبّت ، شيرين نيست . [1] محبّت به قدرى شيرين است كه همه تلخى هاى زندگى را با كمك آن مى توان شيرين كرد ، و بسيارى از ضعف ها و نابسامانى ها و مشكلات فردى و اجتماعى را مى توان به وسيله آن ، جبران نمود و به تعبير لطيف پيغمبر اسلام : ما ضاقَ مجلسٌ بمتحابَّين . [2] هيچ جايى براى نشستن دو دوست ، تنگ نيست .

دين محبّت

اسلام ، برنامه تكامل انسان است . اصلى ترين عناصر اين برنامه ، محبّت (مهرورزى) است . عنصر محبّت ، تا آن جا در تحقّق برنامه هايى كه اسلام براى پيشرفت جامعه انسانى پيش بينى كرده مؤثر است كه امام باقر عليه السلام ، دين اسلام را چيزى جز محبّت نمى داند و مى فرمايد : هَلِ الدّينُ إلاَّ الحُبُّ ؟ [3]