184.الدرّ المنثور ـ به نقل از كعب ـ : در تورات مى ديدم كه نوشته است : در ميان زمينيان ، هيچ محبّتى نيست ، مگر آن كه آغازش از خداوند متعال است كه آن را بر زمينيان فرود مى آورد . سپس قرآن را خواندم و ديدم كه در آن اين آيه است : «آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند ، [خداى ]رحمان ، به زودى برايشان محبّتى قرار مى دهد» .

185.سنن ابن ماجة ـ به نقل از ابو ذر ـ : به پيامبر خدا گفتم : [چرا] انسان كارى مى كند و مردم بر اثر آن ، او را دوست مى دارند ؟ فرمود : «اين ، مژدگانى دنيايى مؤمن است» .

ر . ك : ص 603 (محبوب شدن در ميان دوستان خدا) ، ص 605 (منفور شدن در ميان دوستان خدا)

3 / 4

خوى هاى پديدآورنده دوستى

الف ـ خوش نيّتى

186.امام على عليه السلام : هر كه خوش نيّت گردد ، پاداشش فراوان مى شود ، زندگى اش خوش مى گردد و دوستى اش [بر ديگران] لازم مى شود .

ب ـ خوش گمانى

187.امام على عليه السلام : هر كه به مردم خوش گمان گردد ، دوستى آنان را به دست مى آورد .