824.اسماعيل بن عبدالخالق: شنيدم حضرت صادق عليه السلام به ابو جعفر احول مى فرمايد و من هم مى شنيدم: به بصره هم رفتى؟ عرض كرد: آرى. فرمود: استقبال و پذيرش مردم از اين قضيه [امامت و ولايت] را چگونه ديدى؟ عرض كرد: به خدا سوگند كه شمار چنين كسانى اندك است. كارهايى كرده اند اما اندك است. حضرت فرمود: بر تو باد نوجوانان زيرا اين گروه به سوى كارهاى خوب بيشتر مى شتابند. سپس فرمود: مردم بصره درباره اين آيه چه مى گويند: «بگو: من به ازاى اين از شما مزدى نمى خواهم مگر دوستى خويشاوندانم» ؟ عرض كردم: فدايت شوم، آنها مى گويند: اين آيه درباره نزديكان رسول خداست. فرمود: اشتباه مى كنند؛ اين آيه در خصوص ما اهل بيت نازل شده است، درباره على و فاطمه و حسن و حسين، يعنى اصحاب كساء عليهم السلام.

825.امام صادق عليه السلام: انسان گاه مردى را دوست دارد اما فرزند او را دشمن مى دارد، ليكن خداوند عزوجل جز اين نخواست كه دوستى و محبّت ما را واجب گرداند كه عده اى آن را گرفتند و عده اى رهايش كردند. فرموده است: «بگو: من در ازاى اين از شما مزدى نمى خواهم مگر دوستى با خويشاوندانم» .

826.امام هادى عليه السلام ـ در زيارت جامعه كه بدان امامان را زيارت مى كنندـ : پدر و مادرم و جانم فداى شما، به واسطه ولايت و دوستى شماست كه خداوند نشانه هاى دينمان را به ما آموخت و تباهى هاى دنياى ما را به سامان آورد و به واسطه ولايت و دوستى شماست كه كلمه (توحيد) كامل گشت و نعمت تمام شد و جدايى به اتحاد انجاميد و به واسطه ولايت و دوستى شماست كه طاعت [و عبادات ]واجب پذيرفته مى شود و آن دوستى و محبّتى كه واجب گشته است مخصوص شماست.

827.در دعاى ندبه: آن گاه در كتاب خود مزد محمّد، صلواتك عليه و آله را، دوستى خاندان او قرار دادى و فرمودى: «بگو: من به ازاى اين مزدى از شما نمى خواهم جز دوستى خويشاوندان» و نيز فرمودى: «هر مزدى كه از شما مى خواهم آن [در حقيقت] براى خود شماست» . و باز فرمودى: «من براى اين از شما مزدى نمى خواهم مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش در پيش گيرد» . اينان همان راهى هستند كه به تو مى رسد و همان مسيرى هستند كه به خشنودى تو مى انجامد.