بشير به عين التمر، قابل ستايش است. او تنها با يك‌صد سرباز در مقابل لشكر دو هزار نفرى نعمان، ايستادگى كرد و بعد از رسيدن نيروهاى كمكى، نعمان را به فرار وا داشت.

او همچنين براى مقابله با سپاه مسلم بن عُقْبه مرّى به دَوْمَةُ الجَندَلْ اعزام شد و در اين مأموريت نيز موفّق بود.

اعلام آمادگى او براى كمك به محمّد بن ابى بكر، هنگامى كه هيچ كس به درخواست امام على عليه السلام پاسخ نداد، حاكى از معرفت اوست.

3/ 34

محمّد بن ابى بكر

محمّد بن عبد اللّه بن عثمان يا همان محمّد بن ابى بكر بن ابى قحافه، به سال دهم هجرى در ذو الحُلَيفه به دنيا آمد. در آن هنگام، پيامبر خدا به همراه همه ياران خود، براى برگزارى آخرين حج، از مدينه آهنگ مكّه كرده بود.

مادر او اسماء بنت عُمَيس است كه ابتدا همسر جعفر بن ابى طالب بود و همراه او به حبشه هجرت كرد و پس از شهادت جعفر، با ابو بكر (خليفه اوّل)، ازدواج كرد و پس از مرگ ابو بكر، على عليه السلام او را به همسرى برگزيد و او با فرزندانش از جمله محمّد كه سه ساله بود به خانه على عليه السلام رفت. بدين سان، محمّد، در دامان على عليه السلام رشد كرد و در كنار حسن و حسين عليهما السلام باليد و جانش با آگاهى‌هاى درست و عشق به اهل بيت عليهم السلام درآميخت. على عليه السلام، گاه با لطافت مى‌فرمود:

مُحَمَّدٌ ابني مِن صُلبِ أبي بَكرٍ.

محمّد، پسر من از پشت ابو بكر است.

محمّد، به روزگار خلافت عثمان، در مصر بود كه شماتت و انتقاد بر عثمان را آغاز كرد و در شورش عليه عثمان، شركت جُست. وى، پس از به خلافت رسيدن على عليه السلام در كنار ايشان بود و قبل از جنگ جمل، پيام امام عليه السلام را براى كوفيان برد و