أفطس)» يا «پهن بينى (أفطسُ الأنف)» يا «كفيده پاشنه (مشقّق القدمين)» يا «ستبر لب (غليظُ الشَّفَتَين)» و يا «پهن پا و كژقدم و زانو به هم چسبيده (غليظ المَشافر و مُصفَّح القَدَمَين)» خوانده‌اند، دليلى قاطع ندارد.

بردگى‌

لقمان، برده‌اى حبشى بود. براساس حديثى از امام على عليه السلام، او نخستين برده‌اى بود كه از رهگذار قراردادِ آزادى‌اى كه با مولاى خود بست، آزاد شد:

أوَّلُ مَن كاتَبَ لُقمانُ الحَكيمُ و كانَ عَبدا حَبَشِيّا.[1]

اولين برده كه با مولايش قرارداد آزادى (مُكاتبه) بست، لقمان حكيم بود و او برده‌اى حبشى بود.

اما بر پايه گزارش ثعالبى و ابن قُتَيبه، لقمان، برده‌اى حبشى بود كه در تملّك مردى از بنى اسرائيل قرار داشت. وى او را آزاد كرد و ثروتى هم در اختيارش گذاشت. گفته‌اند: لقمان، در آغاز، به قيمت سى مثقال يا سى مثقال و نيم زر فروخته شد.

تاريخ زندگى‌

تاريخ زندگى اين حكيم الهى، به طور دقيق، مشخّص نيست. براساس به گزارش مروج الذهب، وى در سال دهم سلطنت داود عليه السلام متولّد شد و تا زمان يونس پيامبر عليه السلام، زنده بود؛ امّا برابر برخى روايات، لقمان در زمان داود عليه السلام، پيرى سال‌خورده بوده است.[2] برخى بر اين باورند كه وى در فاصله ميان‌

[1] دعائم الإسلام: ج 2 ص 309 ح 1165.

[2] در حديثى از امام صادق عليه السلام نقل شده كه:« كان لقمان الحكيم معمّرا قبل داود عليه السلام في أعوام كثيرة و أنّه أدرك أيّامه و كان معه يوم قتل داود؛ لقمان حكيم، پيش از داود عليه السلام، ساليان دراز، عمر كرد و زمان وى را درك كرد و روزى كه داود،[ جالوت را] كشت، لقمان در كنار او بود».