گرديد. وى، بعد از 1244 ق، به قريه جويا در ساحل صور رفت و در آن جا جايگاه بلندى يافت.

محمّد حسن بن ياسين كاظمى، از شاگردان اوست و احمد بن محمّد بن احمد حرّ عاملى، از او اجازه روايت دارد. آثار زير از اوست:

- اختصار الإقبال فى أعمال السنّة

- تحفة المسافر فى آداب السفر

- تكملة نقد الرجال للتفرشى‌

- الحقّ الحقيق فى الردّ على الأخبارية.[1]

محمّد بن محمّد حسن مشهدى (م 1257 ق)

وى، از فقهاى شيعه است كه در مشهد مقدّس به دنيا آمد و در عراق، نزد عالمانى چون كاشف الغطاء و سيّد على صاحب رياض، درس خواند. او پس از بازگشت به مشهد، كتاب‌خانه بزرگى تأسيس كرد و به تدريس و تأليف پرداخت و عدّه بسيارى از علم او بهره جستند. وى، توجّه ويژه‌اى به شاگردانش داشت. از آثار اوست:

- شرح حديث «رأس الجالوت»

- شرح طبّ الرضا عليه السلام (كنز الذهب)

- گل جعفرى (ترجمه «رساله اهليلَجَيه»)

- مرشد الخواص (در حلّ برخى آيات و روايات مشكل و گزيده‌اى از ادعيه و زيارات).[2]

[1]. أعيان الشيعة، ج 8، ص 127؛ تنقيح المقال، ج 2، ص 232؛ مصفّى المقال، ص 255؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 373.

[2]. أعيان الشيعة، ج 9، ص 141؛ تاريخ علماى خراسان، ص 84؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 457؛ ميراث حديث شيعه، دفتر دوم، ص 235.