محمّد على بن محمّد باقر كرمانشاهى (1144- 1216 ق)

وى، فقيه بزرگ شيعه و جامع معقول و منقول است و نزد پدرش و شيخ يوسف بحرانى و ديگر علما، درس خواند، در كرمانشاه ساكن شد و در آن جا، جايگاهى بلند يافت. از آثار اوست:

- حاشية على نقد الرجال‌

- رسالة فى أحوال الصحابة

- رجال آقا محمّد على‌

- سنة الهداية لهداية السنة

- معترك الأقوال فى أحوال الرجال.[1]

محمّد حسن بن عبد الرسول حسينى زنوزى (1172- 1218 ق)

وى، رجالى بزرگ شيعه است و ابتدا نزد ملّا محمّد شفيع گلپايگانى تبريزى و شيخ عبد النبى بن محمّد طسوجى درس خواند. او در سال 1195 ق، به عتبات مقدس عراق رفت و در محضر دانشمندان متعدّدى از جمله وحيد بهبهانى، ميرزا محمّد مهدى شهرستانى، سيّد على صاحب رياض، تحصيل نمود.

زنوزى، درسال 1203 ق، به مشهد مقدس مشرف شد و دو سال نزد ميرزا مهدى شهيد، شاگردى كرد، در سال 1205 ق، مدّتى به اصفهان رفت، سپس به خوى بازگشت و به تأليف، مشغول گرديد. او شعر نيز مى‌سرود و «فانى» تخلّص مى‌نمود.

از آثار اوست:

- روضة الآمال فى ترجمة زبدة الأعمال‌

- رياض الجنة (در تراجم و رجال) (هشت مجلّد)

[1]. أعيان الشيعة، ج 10، ص 25؛ روضات الجنّات، ج 7، ص 150؛ ريحانة الأدب، ج 3، ص 398؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 614.