بزرگ كربلا و نجف (مانند: محمّد مهدى فتونى عاملى نجفى، محمّد باقر هزار جريبى و محمّد باقر بن محمّد اكمل بهبهانى) درس خواند. سپس به تبريز بازگشت و به وعظ و خطابه پرداخت و امامت جماعت را بر عهده گرفت و مدّتى در شيراز، قاضى لشكر كريم‌خان بود. وى در حدود سال 1208 ق، در قزوين درگذشت. از آثار اوست:

- الشفا فى أخبار آل المصطفى (جامع حديثى بزرگ)

- الشافى الجامع بين «البحار» و «الوافى».[1]

فضلعلى بيگ بن شاهوردى بن خلف توشمال‌باشى (ق 12 ق)

وى، شاگرد علّامه مجلسى است و از مجلسى، سيّد ماجد بن هاشم بحرانى و شيخ محمّد بن حسن صاحب معالم، روايت نقل مى‌كند. برخى از شهرت او به «توشمال‌باشى» كه در دربار صفويان، مقام رئيس مباشران مطبخ يا خوان‌سالار عالى شاه ايران بود، احتمال داده‌اند كه وى خوان‌سالارى دربار صفوى را به عهده داشته است.

از آثار اوست:

- الأوفى (جامع بزرگ حديثى)

- تبصرة الأعياد السليمانية (در آداب مستحبّات به مربوط به اعياد)

- كنز الحق (شامل دعاهاى الأوفى)

- مصباح الهدى (تلخيص كنز الحق)

- العروة الوثقى (تلخيص مصباح الهدى به فارسى)

- مقاليد الفلاح (مختصر مصباح الهدى با حذف اسانيد)

[1]. أعيان الشيعة، ج 9، ص 333؛ الذريعة، ج 14، ص 199؛ مفاخر، ج 1، ص 116؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 581.