قرآن، منع مى‌كرد.

وى پس از تسلّط خوارج بر بحرين در سال 1130 ق، به دنبال ديگر عالمان اخبارى بحرين از آن جا مهاجرت نمود و در بهبهان، سكونت گزيد و سرانجام در نهم جمادى ثانى سال 1135، در همان جا درگذشت.

آثار زير از وى در اين نوشتار ذكر مى‌شود:

- اجازة الحديث‌

- إرتياد ذهن النبيه فى شرح [كتاب‌] من لايحضره الفقيه‌

- تحفة الرجال و زبدة المقال‌

- جواهر البحرين فى أحكام الثقلين (جامع روايات كتب اربعه)

- شرح حديث الأسماء

- الصحيفة العلوية و التحفة المرتضوية

- الكلم الطيّب و العمل الصالح و الغيث الصيب و الميزان الراحج (در ادعيه).[1]

على بن حسين كربلايى (زنده در 1136 ق)

وى داراى اطّلاعات وسيع در علوم اسلامى است و كتاب‌ها و رساله‌هاى متعدّدى در علوم مختلف نگاشته است. وى، از شاگردان علّامه محمّد باقر مجلسى است.

كلبعلى بن خانبابا شريف كرهرودى، محمّد امين بن محمّد على شريف استرآبادى و آقا الياس خان بكا، از شاگردان او هستند. از آثار اوست:

- الأربعون حديثاً

- أنوار الهداية فى التفسير بالرواية

[1]. أعيان الشيعة، ج 8، ص 53؛ لؤلؤة البحرين، ص 96؛ روضات الجنّات، ج 4، ص 247؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 461؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 12، ص 185؛ فقهاى نامدار شيعه، ص 267.