اكرم آغاز شده و پس از ايشان، در دوران ائمه عليهم السلام ادامه يافته و به غيبت صغرا ختم گرديده است. در طول اين مدّت، اصحاب ائمه، احاديث مشتمل بر دعا را، همچون ساير سخنان آن بزرگواران در اصول و احكام دين، با احتياط تمام در دفاتر و كتاب‌هاى خود به نگارش در مى‌آوردند و تلاش مى‌كردند تا الفاظ دعاهاى مأثور از ائمه عليهم السلام از تغيير و تبديل، در امان بماند. بدين وسيله، در ميان اصول و كتاب‌هاى روايى اصحاب ائمه عليهم السلام تعدادى از آنها به دعا اختصاص يافت.[1]

دانشمندان شيعه نيز در قرون مختلف، همواره نسبت به دعاهاى مأثور، اهتمام ورزيده‌اند و كتاب‌هايى را در اين مورد، تدوين نموده‌اند و يا به شرح و تفسير پاره‌اى از ادعيه پرداخته‌اند. توجّه به اين كار در دو قرن دوازدهم و سيزدهم نيز چشمگير است و آثار قابل توجّهى به گردآورى يا شرح دعاهاى مأثور، اختصاص يافته است كه بسيارى از دعاهاى مندرج در اين كتب، با ترتيب و تنظيم خاصّى در تأليفات قرن اخير به چاپ رسيده و بخشى از آنها نيز به صورت نسخه‌هاى دست‌نويس در كتاب‌خانه‌هاى مهم، موجود است. در اين جا اين آثار را به ترتيب زمانى مى‌آوريم.

قرن دوازدهم‌

1. الأدعية الكافية، از نور الدين محمّد بن شاه مرتضى كاشانى (م 1115 ق).[2]

2. تحفة الرضا عليه السلام‌، از محمّد حسين بن مرتضى‌قلى پيش‌نماز (م بعد از 1119 ق).[3]

اين كتاب، مكمّل هداية السالكين يا زاد السالكين مؤلّف و در بيان مسائل حج‌

[1]. الذريعة، ج 8، ص 173.

[2]. همان، ج 1، ص 398.

[3]. وى، چندين سال در مشهد مقدّس درس خواند و از جمله مشايخ او شيخ حرّ عاملى است. وى به مدّت بيست‌سال از مشهد خارج شد و درسال 1119 ق، به اين شهر بازگشت. وى پادشاه صفوى عصر خود را بسيار مدح مى‌كرد و تأليفات خود را به او تقديم مى‌نمود و از مشايخ خود، اجازاتى دارد( تراجم الرجال، ج 3، ص 218؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 189؛ فهرست نسخ خطّى كتاب خانه آستان قدس رضوى، ج 15، ص 126( ش 3121).