آنهاست: خطبه ابوذر (ص 207)، موعظه‌اى از برخى از علما (ص 237)، پند حسن بصرى به عمربن عبد العزيز (ص 238)، موعظه اويس قرنى خطاب به مردى (ص 325) و پند مرد خراسانى به عمر بن عبد العزيز (ص 329).

3. الرسالة السعدية[1]

اين كتاب، نگاشته علّامه حلّى (م 726 ق) است كه آن را براى خواجه سعد الدين ساوجى، وزير سلطان محمّد خدابنده، نوشته است.[2] كتاب در سه بخش عقايد، عبادات و مسائل اخلاقى تنظيم شده است. بخش عقايد- كه حجم بيشتر كتاب را به خود اختصاص داده- شامل بحث‌هاى كلامى و عقلى به سبك ديگر كتاب‌هاى كلامى نويسنده، مانند نهج الحق است.

در بخش عبادات نيز هدف علّامه، اثبات مواضع فقهى اماميه بر پايه قواعد عقلى و برخى احاديث نبوى مورد اتّفاق فريقين يا مورد قبول اهل سنّت است. اين دو بخش، زير دوازده مسئله تنظيم شده است.

در بخش آخر كتاب- كه به منزله خاتمه كتاب است- احاديث اخلاقى ذكر شده است. بخش اخلاقيات، در دو فصل ترتيب يافته است. فصل اوّل، يادكردِ افعالى است كه درباره آنها ترغيب يا ترهيب وارد شده است. مقصد اوّل از فصل اوّل كه درباره افعال پسنديده است، شامل موضوعاتى چون: بسيار ذكر خدا گفتن، به مساجد درآمدن، محافظت از نمازهاى واجب، اذان و اقامه، طول دادن سجده، نماز جماعت، نماز شب، تعقيبات، صدقه دادن، يارى مؤمن، و بزرگداشت عالمان است.

در مقصد دوم- كه در بردارنده احاديث درباره افعال ناپسند و مورد نهى است-

[1]. ر. ك: أمل الآمل( تذكرة المتبحّرين)، ج 2، ص 84؛ معجم رجال الحديث، ج 6، ص 174؛ الذريعة، ج 11، ص 198( ش 1206)؛ فهرس التراث، ج 1، ص 709؛ مكتبة العلّامة الحلّى، ص 129.

[2]. الرسالة السعدية، ص 4 و 8.