الغمّة فى مناقب الأئمّة عليهم السلام نقل كرده است.[1]

9. محمّد بن محمّد بن حسن بن طويل صفّار حلّى واسطى‌

اين حديث‌پژوه، نهج البلاغة را به سال 729 ق، به خطّ خود، كتابت كرده و به آخر آن، برخى ديگر از خطب منسوب به حضرت امير عليه السلام، مانند خطبه‌هاى «الدرَّة اليتيمة»، «موفّقه» (خطبه بدون الف)، خطبه مفصّل «اقاليم» درباره ملاحم، «خطبة البيان»، و سفارش پيامبر به اميرمؤمنان، به روايت على بن احمد مشهدى غروى، معروف به ابن ماشانى، به نقل از انس و ابو سعيد خِدرى را افزوده است. اين نسخه در كتاب‌خانه آستان قدس رضوى موجود است.[2] وى، همچنين نسخه‌اى از كشف الغمّة را به سال 713 ق، از روى نسخه به خطّ فضل بن يحيى طيّبى كه از روى نسخه به خطّ مؤلّف بوده، كتابت كرده است.[3]

10. احمد بن بلكو

ابوالفتوح أحمد بن أبى عبد اللَّه بلكو بن أبى طالب بن على آوى، از علّامه حلّى و فخر المحقّقين، اجازه دريافت كرده است. وى، نهج البلاغة را به خطّ خود از نسخه به خطّ سيّد ابوالرضا فضل اللَّه راوندى در اصفهان و به سال 723 ق، كتابت كرده و حواشى سيّد يادشده بر نهج البلاغة را تدوين كرده است.[4]

11. حسن كاشى‌

اين عالم و شاعر بزرگوار، معاصر علّامه حلّى بوده و در ترويج مذهب شيعه در ايران، سهم بسزايى داشته است. وى در روزگار سلطان محمّد خدابنده به سلطانيه آمد و در آن‌جا وفات كرد.

[1]. همان، ص 196؛ الذريعة، ج 8، ص 184( ش 732).

[2]. الحقائق الراهنة، ص 199.

[3]. همان‌جا.

[4]. الحقائق الراهنة، ص 5. براى آگاهى از سرنوشت نسخه، ر. ك: همان‌جا.