و بيت المقدّس، روايت كرده است.[1] شهيد اوّل، داراى سه پسر بوده كه از فقها بوده‌اند: جمال الدين ابو منصور حسن، ضياء الدين ابوالقاسم على و رضى الدين محمّد. همچنين دخترش امّ الحسن فاطمه و همسرش امّ على نيز اهل فضل بوده‌اند.[2] بسيارى از شهيد اوّل روايت مى‌كنند. بنا به گفته آقا بزرگ، طرق اجازات، بالجمله، به او ختم مى‌شود.[3] اين فقيه فرزانه، پس از عمرى تلاش و تحقيق و خدمت به دين، كه در شرايط دشوارى نيز صورت گرفته است، در زمان سلطنت برقوق، با فتواى قاضى برهان الدين مالكى و عباد بن جماعه شافعى، پس از تحمّل يك سال حبس در قلعه شام، در نهم جمادى اوّل سال 786 به شهادت رسيد.

از شهيد اوّل، كتاب‌هاى متعدّدى در زمينه‌هاى فقه و حديث برجاى مانده است.

آثار حديثى وى- كه همگى چاپ شده‌اند- عبارت‌اند از:

1. المزار، 2. الدرّة الباهرة، 3. الأربعون حديثاً، 4. استنساخ مختصر أصل علاء بن رزين، 5. المقالة التكليفيّة. 6. اجازات متعدد.

2. بياضى نباطى (791- 877)[4]

زين الدين ابو محمّد على بن محمّد بن على بن محمّد بن يونس بياضى نباطى عاملى، فقيه، متكلّم و محدّث امامى قرن نهم هجرى است. بياضى، معاصر كفعمى است.

كفعمى در برخى آثار خود، مانند: مصباح الزائر، از او مطلب نقل مى‌كند و او را با تعابير

[1]. همان‌جا.

[2]. رياض العلماء، ج 5، ص 187.

[3]. الحقائق الراهنة، ص 205.

[4]. ر. ك: رياض العلماء، ج 4، ص 255؛ أمل الآمل، ج 1، ص 135؛ الكنى‌ والألقاب، ج 2، ص 111؛ الضياء اللامع، ص 89؛ الصراط المستقيم، مقدّمه آية اللَّه مرعشى نجفى( ره).