همين معناى نمادى رفتارهاست كه امكان مى‌دهد مرز غير مادى ميان اعضا و غير اعضاى يك جمع مشخص شود. شهروندان و خارجيان، و نيز مقدسان و ملحدان، به وسيله معناى نمادى رفتارها جدا مى‌شوند و اين امر در همه سطوح يك جمع، از گروه تا قشر و طبقه و ملت وجود دارد. «بجز از طريق نمادهاى مشاركت- كه يك رفتار را مشخص و معين مى‌كند- جامعه‌شناس و انسان‌شناس چگونه مى‌تواند جماعات، جوامع و همچنين مرزهاى آنها را تميز و تشخيص دهد.[1]

«عناصر مختلفى كه يك فرهنگ معيّن را به وجود مى‌آورد، صرفاً به صورتى نيست كه اين عناصر به شكلى ساده كنار هم قرار بگيرند، بلكه اتصال‌هايى آنها را به هم مى‌پيوندد.

انسجام و هماهنگى، آن عناصر را به هم متصل مى‌كند و هنگامى كه تغييراتى در يك بخش فرهنگ به وجود آيد، در بخش‌هاى ديگر آن نيز تغييراتى حاصل مى‌شود».[2] اين ويژگى فرهنگ اجازه مى‌دهد بتوان آن را نظام ناميد.

نكته مهم اين است كه اتصال و ارتباط عناصر نظام فرهنگ، واقعيت ضرورى يا منطقى نيست، بلكه «اتصال و ارتباطى است كه صرفاً به طور ذهنى توسط اعضاى يك جامعه حس مى‌شود. بنا بر اين، انسجام يك فرهنگ- وراى همه چيز- يك واقعيت ذهنى است؛ يعنى به طور ذهنى به وسيله اعضاى يك جمع حس مى‌شود».[3] روابط عناصر فرهنگى به نظر آنها ضرورى مى‌رسد و آن را اين گونه مى‌پذيرند. نكته اصلى براى درك اين نكته هماناست كه به زبان فلسفى مى‌گوييم روابط امور اعتبارى، اعتبارى (نه حقيقى) است.

شيوه‌هاى تفكر، احساس و عمل در يك جمع- كه فرهنگ آن جمع است- قائم بر جمع است و ساخته هيچ شخص معيّنى نيست و به ميل شخص معيّنى هم نابود نمى‌شود، بلكه براى فرد الزام‌آور است. اين ويژگى، همان است كه دوركيم به آن ويژگى عينى بودن پديده‌هاى مورد مطالعه جامعه‌شناس مى‌گويد.

[1]. ر. ك: روشه، گى، كنش اجتماعى، مقدمه‌اى بر جامعه‌شناسى عمومى، ص 127.

[2]. ر. ك: همان، ص 127- 129.

[3]. همان، ص 130.