1. تيپولوژى گروه‌هاى اوّليه‌

تيپولوژى گروه‌هاى اوّليه، براساس تقدم شناخت بر تلقين و عدم آن: يك گروه ارادى بادوام كه اهداف مشخصى دارد، از مجموعه‌اى از افراد تشكيل شده است كه همه آنها كم و بيش به عضويت در گروه و تلاش براى رسيدن به اهداف آن پايبند هستند. به عبارت ديگر، محبّت گروه در دل آنها جاى گرفته و عزم خود را بر تلاش براى نيل به اهداف آن جزم كرده‌اند؛ يعنى به اهداف گروه ايمان دارند.

در چنين گروه‌هايى، پاسخ به نفوذ اجتماعى از نوع متابعت- كه براساس عدم علاقه واقعى و تنها به علت به دست آوردن پاداش و ترس از تنبيه مى‌باشد- تقريباً وجود ندارد؛ زيرا ورود در اين گروه‌ها، با مقدمات و مقارناتى همراه است كه جز كسى كه عضويت در گروه را دوست مى‌دارد، قادر به تحمل آنها نيست. از اين رو، برخورد فرد با ضوابط رفتارى و هنجارهاى گروه، يا براساس همانندى است و يا براساس درونى كردن ارزش‌هاى گروه.

نكته قطعى اين است كه فقط همراهى با گروه از نوع درونى كردن، با رضايت درونى فرد همراه است و بس. نيز روشن شد كه فقط زمانى كه ارزش‌ها درونى مى‌شوند، قدرت مقاومت و استمرارشان قوى است چون در همانندسازى، رضايت درونى وجود ندارد. از سوى ديگر، رفتار ناشى از همانندى، از جهات مختلف قابل تغيير است. براى مثال، به راحتى ممكن است فرد با شخص يا اشخاص ديگرى مواجه شود كه براى او جاذبه بيشترى داشته باشند و در عين حال با گروه عضويت فرد رابطه نداشته باشند. آن وقت رفتار فرد كاملًا