16601.الإمامُ الحسنُ عليه السلام : إنّ هذا القرآنَ فيهِ مَصابيحُ النُّورِ و شِفاءُ الصُّدورِ ، فَلْيَجلُ جالٍ بضَوئهِ ، و ليُلجمِ الصِّفةَ قَلبَهُ ، فإنَّ التّفكيرَ حَياةُ القَلبِ البَصيرِ كما يَمشِي المُستَنيرُ في الظُّلُماتِ بالنورِ . [1]

(انظر) الدواء : باب 1294.

3241

القُرآنُ غِنىً لا غِنىً دونَهُ

16602.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : القرآنُ غِنىً ، لا غِنىً دونَهُ ، و لا فَقرَ بعدَهُ . [2]

16603.عنه صلى الله عليه و آله : القرآنُ غِنىً ، لا فَقرَ بَعدَهُ ، و لا غِنىً دونَهُ . [3]

16604.عنه صلى الله عليه و آله : مَن اُعطِيَ القرآنَ فَظَنَّ أنّ أحَدا اُعطِيَ أكثَرَ ممّا اُعطيَ فقد عَظَّمَ صَغيرا و صَغَّرَ كبيرا . [4]

16605.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : اعلَمُوا أنّهُ ليسَ عَلى أحَدٍ بعدَ القرآنِ مِن فاقَةٍ ، و لا لأحَدٍ قبلَ القرآنِ مِن غِنىً ، فاستَشفُوهُ مِن أدوائكُم ، و استَعينُوا بهِ على لَأوائكُم . [5]

16601.امام حسن عليه السلام : براستى كه در اين قرآن، چراغهاى روشنايى [بخش] و شفاى سينه ها [از بيماريهاى دلها] است. پس، جلا دهنده، بايد كه به نور آن [ديده دل خويش را] جلا دهد و اوصاف قرآن را [به دل خويش ]پيوند زند؛ زيرا كه انديشيدن [در قرآن] مايه حيات دل شخص با بصيرت است، همچنان كه آدمى در تاريكيها، با كمك نور راه خود را مى پيمايد.

3241

قرآن، ثروتى است كه بدون آن توانگرى نباشد

16602.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : قرآن ثروتى است كه بدون آن توانگرى نباشد و با وجود آن فقرى نه.

16603.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : قرآن ثروتى است كه با وجود آن فقرى، و بدون آن توانگرى اى نيست.

16604.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : به هر كس [نعمت دانستن ]قرآن داده شود و با اين حال گمان كند كه به ديگرى نعمتى بالاتر و بيشتر از اين نعمت او داده شده است، بي گمان كوچكى را بزرگ شمرده و بزرگى را كوچك.

16605.امام على عليه السلام : بدانيد كه هيچ كس را پس از آموختن قرآن، نيازمندى اى نيست و هيچ كس را پيش از آموختن آن، توانگرى اى نيست. پس شفاى دردهاى خود را از قرآن بخواهيد و در گرفتاريهايتان، از آن كمك طلبيد.