15500.الإمامُ الرِّضا عليه السلام ـ لمّا سَأَلَهُ محمّدُ بنُ أبي عَبّادٍ عنِ السَّم: لأِهلِ الحِجازِ رَأيٌ فيهِ، و هُو في حَيِّزِ الباطِلِ و اللَّهوِ، أ ما سَمِعتَ اللّه َ تَعالى يقولُ «و إذا مَرُّوا بِاللَّغوِ مَرُّوا كِراما» [1] . [2]

15501.سنن أبي داوود عن نافع : سَمِعَ ابنُ عُمَرَ مِزمارا ، قالَ : فَوَضَعَ إصبَعَيهِ على اُذُنَيهِ و نَأى عنِ الطريقِ ، و قالَ لي : يا نافِعُ ، هل تَسمَعُ شيئا ؟ قالَ : فقلتُ : لا ، قالَ : فَرَفَعَ إصبَعَيهِ مِن اُذُنَيهِ ، و قالَ : كنتُ مَعَ النبيِّ صلى الله عليه و آله فَسَمِعَ مِثلَ هذا فَصَنَعَ مثلَ هذا . [3]

15500.امام رضا عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال محمّد بن ابى عبّاد كه به آوازهفرمود : اهل حجاز در اين باره رأى و نظرى دارند. در حالى كه اين عمل به منزله باطل و لهو است. مگر نشنيده اى كه خداوند تعالى مى فرمايد : «و چون بر لغو بگذرند، با بزرگوارى مى گذرند».

15501.سنن أبى داوود ـ به نقل از نافع ـ: ابن عمر آواز نى اى را شنيد. انگشتانش را در گوشهاى خود كرد و دور شد و به من گفت : اى نافع! چيزى مى شنوى؟ من گفتم : نه. در اين هنگام انگشتانش را از گوشهاى خود برداشت و گفت : من همراه پيامبر صلى الله عليه و آله بودم كه چنين صدايى را شنيد و يك چنين كارى كرد.