9710.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ مِن كتابِهِ للأشتَرِ حينَ وَلاّهُ مِصرَ ـ: أمَرَهُ بِتقوَى اللّه ِ ، و إيثارِ طاعَتِهِ ، و اتِّباعِ ما أمَرَ بهِ في كتابِهِ مِن فَرائضِهِ و سُنَنِهِ ، التي لا يَسعَدُ أحَدٌ إلاّ باتِّباعِها ، و لا يَشقى إلاّ مَع جُحُودِها و إضاعَتِها . [1]

9711.عنه عليه السلام: مَن كَثُرَ حِرصُهُ كَثُرَ شَقاؤهُ . [2]

9712.عنه عليه السلام : إيّاكَ و الوَلَهَ بالدُّنيا ؛ فإنّها تُورِثُكَ الشَّقاءَ و البَلاءَ ، و تَحدُوكَ على بَيعِ البَقاءِ بِالفَناءِ . [3]

9713.عنه عليه السلام : الحِرصُ أحَدُ الشَّقاءَينِ . [4]

9714.عنه عليه السلام : سَبَبُ الشَّقاءِ حُبُّ الدُّنيا . [5]

9715.عنه عليه السلام ـ في صِفَةِ خَلقِ آدَمَ عليه السلام ـ: فقالَ سبحانَهُ : «اُسْجُدُوا لاِدَمَ فَسَجَدُوا إلاّ إبليسَ» [6] اِعتَرَتهُ الحَمِيَّةُ ، و غَلَبَتْ علَيهِ الشِّقوَةُ ، و تَعَزَّزَ بِخِلقَةِ النارِ ، و استَوهَنَ خَلقَ الصَّلصالِ . [7]

9710.امام على عليه السلام ـ در فرمان استاندارى مصر به مالك اشتر ـنوشت : على بن ابي طالب امر مى كند او (مالك) را به تقواى الهى و برگزيدن فرمان خدا و پيروى از واجبات و مستحبّات او، كه در كتابش (قرآن كريم) به آنها فرمان داده است و هيچ كس، جز به پيروى از آنها خوشبخت نمى گردد و هيچ كس جز با انكار و فرو گذاشتن آنها بدبخت نمى شود .

9711.امام على عليه السلام : كسى كه آزمنديش زياد باشد ، رنج و بدبختيش بسيار باشد .

9712.امام على عليه السلام : از شيفته شدن به دنيا بپرهيز ، كه براى تو بدبختى و گرفتارى مى آورد و موجب مى شود كه آنچه را ماندنى است ، به آنچه رفتنى است ، بفروشى .

9713.امام على عليه السلام : آزمندى ، يكى از دو بدبختى است.

9714.امام على عليه السلام : علّت بدبختى ، دنيا دوستى است.

9715.امام على عليه السلام ـ در شرح آفرينش آدم عليه السلام ـفرمود : خداوند سبحان فرمود :«بر آدم سجده كنيد . پس همه سجده كردند، مگر ابليس» غرور و نخوت او را فرا گرفت و بدبختى بر وجود وى چيره گشت و به آفرينش [خود] از آتش باليد و آفرينش [آدم از ]گِلِ خشك را خوار شمرد .