2033

خَلقُ السَّعادَةِ وَ الشَّقاوَةِ قَبلَ الخَلقِ

9702.المحاسن عن مَنصورِ بنِ حازِمٍ : قلتُ لأبي عبدِ اللّه ِ عليه السلام : لَم تُجِبني مُنذُ سِنينَ عنِ الشَّقاءِ و السَّعادَةِ ، أنَّهُما كانا من قَبلِ أن يَخلُقَ اللّه ُ الخَلقَ ؟ قالَ: بَلى ، و أنا الساعَةَ أقُولُهُ. قُلتُ : فَأخبِرْني عنِ السَّعيدِ هَل أبغَضَهُ اللّه ُ على حالٍ مِن الحالاتِ ؟ فقالَ : لو أبغَضَهُ على حالٍ مِن الحالاتِ لَما ألطَفَ لَهُ حتّى يُخْرِجَهُ مِن حالٍ إلى حالٍ فَيَجعَلَهُ سَعيدا . قُلتُ : فَأخبِرْني عنِ الشَّقِيِّ هَل أحَبَّهُ اللّه ُ على حالٍ مِن الحالاتِ ؟ فقال : لو أحَبَّهُ ... ما تَرَكَهُ شَقيّا . [1]

9703.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنّ اللّه َ عَزَّ و جلَّ خَلَقَ السَّعادَةَ و الشَّقاوَةَ قَبلَ أن يَخلُقَ خَلْقَهُ ، فَمَن عَلِمَهُ اللّه ُ سَعيدا لَم يُبغِضْهُ أبَدا ، و إن عَمِلَ شَرّا أبغَضَ عَمَلَهُ و لَم يُبغِضْهُ ، و إن كانَ عَلِمَهُ شَقِيّا لَم يُحِبَّهُ أبدا ، و إن عَمِلَ صالحا أحَبَّ عَمَلَهُ و أبغَضَهُ لِما يَصِيرُ إلَيهِ . [2]

(انظر) العمل : باب 2904 .

2033

آفرينش خوشبختى و بدبختى پيش از آفرينش مردمان

9702.المحاسن ـ به نقل از منصور بن حازم ـ: به امام صادق عليه السلام گفتم : آيا شقاوت و سعادت پيش از آن كه خداوند خلايق را بيافريند وجود داشته اند ؟ حضرت فرمود : آرى ، و اينك من آن را [برايت] مى گويم . عرض كردم : پس ، مرا خبر ده كه آيا خداوند انسانِ خوشبخت را در هيچ حالتى از حالات دشمنش مى دارد؟ فرمود : اگر موردى از موارد او را دشمن مى داشت، با نظر لطف خود او را از حالتى به حالتى در نمى آورد و خوشبختش نمى كرد . عرض كردم : مرا خبر ده از بدبخت كه آيا حالى از حالات هست كه خداوند او را در آن حالت دوست بدارد؟ فرمود : اگر او را در حالتى از حالت ها دوستش مى داشت... بدبخت رهايش نمى كرد .

9703.امام صادق عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ پيش از آن كه خلق خود را بيافريند خوشبختى و شور بختى را آفريد ؛ پس خداوند كسى را كه بداند خوشبخت است ، دشمن نمى دارد و چنانچه كار بدى انجام دهد ، كارش را دشمن مى دارد اما خود او را دشمن نمى دارد و هرگاه بداند بدبخت است ، هرگز او را دوست نمى دارد و چنانچه كار خوبى انجام دهد ، كارش را دوست مى دارد اما به خاطر سرنوشتش وى را نا خوش مى دارد .