بسم اللَّه الرحمن الرحيم. امروز كه روز جمعه يازدهم ربيع اوّل 1322 است، از جناب سيّد سند، عالم كامل، فاضل محدّث، نسب‌شناس بزرگ، درآورنده گنج‌هاى اخبار و زنده كننده آثار مندرس شده ... مولانا سيّد حسن بن سيّد هادى موسوى كاظمى، اجازه خواستم، و او هم به من اجازه داد، با همه شرايطى كه روايت آنها براى او جايز، و اجازه آن براى او سزاوار است، با طُرُق معدودى كه از مشايخ خود دارد.[1]

3. اجازه سيّد ابو الحسن نقوى‌

شيخ آقا بزرگ تهرانى، در معرّفى وى، چنين نگاشته است:

سيّد ابوالحسن نقوى (1298- 1355 ق)، فرزند شمس العلماء سيّد ابراهيم بن ممتاز العلماء سيّد محمّد تقى ... نصير آبادى نقوى لكهنوى، دانشمند فقيه و مرجع تدريس و فتوا در هند.

محدّث قمى، در شوّال 1339، از وى اجازه گرفته است. در ابتداى اجازه آمده است:

امّا بعد، با همه دورى راه و فاصله‌اى كه هست، به من خبر رسيده كه حضرت عالم شامخ و منار واضح، منهج حقّ مبين و شرع متين ... حاج شيخ عبّاس قمى- كه خدايش با تأييدات خود، مؤيّد دارد- از من اجازه خواسته است ....

سپس، اجازه را به طُرُق خود مى‌نگارد.[2]

اجازه‌گيرندگان از شيخ عباس قمى‌

با توجّه به شهرت شيخ عبّاس قمى و تأليفاتى از وى كه در دست بيشتر شيعيان يافت مى‌شود و به دليل سفرهاى متعدّدى كه به شهرهاى ايران و عراق و حجاز داشته‌

[1]. همان، ص 255.

[2]. مرحوم على دوانى، معتقد است كه آن دو اجازه قبلى به محدّث قمى، شفاهى بوده يا اگر كتبى بوده، به دست ما نرسيده است و تنها اجازه كتبى موجود، همين اجازه سيّد ابوالحسن نقوى به اوست( مفاخر اسلام، ج 11، ص 255 و 259).