17. آية اللَّه جعفر سبحانى؛

18. آية اللَّه سيّد محمّد حسينى شيرازى؛

19. علامه محمّدباقر محمودى؛

20. محمّد واعظ زاده خراسانى؛

21. محمّدرضا حكيمى (در 15 رجب 1383)؛[1]

22. سيّد محمّد حسين حسينى جلالى؛[2]

23. سيّد محمّدرضا حسينى جلالى.[3]

4. حاج شيخ عبّاس قمى‌

محدّث بزرگ، حاج شيخ عبّاس قمى، يكى ديگر از مشايخ اجازه روايتى در سده چهاردهم به شمار مى‌آيد.[4]

بيش از يك قرن است كه نام پُرآوازه او در بسيارى از كشورهاى اسلامى و بعضاً غير اسلامى، به عنوان مؤلّف و محدّث بزرگ، در ميان عموم شيعيان، مشهور است.

او از ابتداى جوانى در پىِ تحصيل و تتبّع در كتاب‌خانه‌ها و تأليف آثارى ماندگار، بوده است. در اين ميان، اجازات روايى نيز از بعضى علما دريافت نموده است.

مشايخ اجازه شيخ عبّاس قمى‌

پس از تتبّعى كه به عمل آمد، تنها سه مورد يافتيم كه ايشان به دريافت اجازه از مشايخ خود، اشاره كرده است؛ گرچه مرحوم شيخ محمّد على اردوبادى،[5] از علما و اديبان‌

[1]. به نقل از: همان، ص 56- 62.

[2]. معجم الأحاديث من روايات أهل البيت، محمد حسين الحسينى الجلالى، ج 1( مقدّمه)، ص 13.

[3]. ثَبَت الأسانيد العوالى، محمدرضا الحسينى الجلالى، ص 16.

[4]. شرح حال وى، در فصل چهارم( تدوين معجم‌ها و فهرست‌هاى حديثى) گذشت.

[5]. ميرزا محمّد على بن ابى القاسم غروى اردوبادى( 1312- 1380 ق)، از علماى بزرگ حوزه نجف بوده و درخدمت علمايى چون: سيّد حسن صدر، شيخ عبد الكريم حائرى و ميرزا محمّد حسين نايينى و... تلمّذ كرده است. وى از بسيارى علما كسب اجازه روايى نموده كه نام 59 نفر آنها را در رساله‌اى با عنوان« السبيل الجدد إلى حلقات السند»، ذكر كرده است. اين رساله، در مجلّه علوم الحديث، ش 2( كه توسّط دانشكده علوم حديث منتشر مى‌شود)، به چاپ رسيده است.